Sardo e italiano/Valutatzione

From Apertium
< Sardo e italiano
Revision as of 06:26, 21 August 2016 by Hectoralos (talk | contribs)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)
Jump to navigation Jump to search
Originale in italiano Tradutzione automàtica in sardu
Armée du Nord (guerre rivoluzionarie francesi)
https://it.wikipedia.org/wiki/Arm%C3%A9e_du_Nord_(guerre_rivoluzionarie_francesi)
*Armée *du Nord (gherras rivolutzionàrias frantzesas)
Armata del Nord (in francese: Armée du Nord) fu il nome dato a diverse unità storiche dell'esercito francese. Armada de su Nord (in frantzesu: *Armée *du Nord) fiat su nùmene dadu a diversas unidades istòricas de s'esèrtzitu frantzesu.
La prima di queste armate fu creata il 14 dicembre 1791 durante la rivoluzione francese e combatté distinguendosi durante la guerra della prima coalizione tra il 1792 e il 1795. Esisté con tale denominazione fino al 1797; tra le armate che si distinsero contro l'Europa dei coalizzati, fu quella del Nord a sopportare gran parte del peso delle battaglie tra il 1792 e il 1793. S'in antis de custas armadas aiat istadu creada su 14 nadale 1791 durante sa rivolutzione frantzesa e aiat cumbàtidu distinghende·si durante sa gherra de s'in antis coalitzione tra su 1792 e su 1795. Fiat esistidu cun tale denominatzione finas su 1797; tra las armades chi s'aiant distintu contra s'Europa de sos alliados, aiat istadu cussa de su Nord a aguantare manna ala de su pesu de sas batallas tra su 1792 e su 1793.
Il primo comandante nominato nel momento della creazione dell'Armata del Nord fu Jean-Baptiste Donatien de Vimeur de Rochambeau, ma il sospettoso governo della Prima Repubblica francese lo accusò presto di tradimento e l'ex comandante sfuggì solo fortunosamente all'esecuzione. Tra il 1792 e il 1794 la ghigliottina avrebbe poi atteso altri comandanti che avevano fallito il loro compito, appartenevano semplicemente alla nobiltà o avevano dimostrato insufficiente zelo rivoluzionario. Sotto il comando di Charles François Dumouriez, l'Armata del Nord contribuì a sventare l'invasione prussiana della Francia nella battaglia di Valmy il 20 settembre 1792, e costituì inoltre una gran parte del contingente di truppe che Dumouriez stesso utilizzò nell'invasione del Belgio a danno degli austriaci e che portò alla vittoria nella battaglia di Jemappes il 6 novembre 1792; il 18 marzo 1793 gli austriaci tuttavia sconfissero Dumouriez nella battaglia di Neerwinden e questi, rischiando la ghigliottina, si consegnò al nemico. Dopo le sconfitte nella battaglia di Raismes l'8 maggio e nella battaglia di Famars il il 23 maggio, sotto la guida del generale Charles Édouard Jennings de Kilmaine l'Armata si scontrò con l'esercito della coalizione al Camp de César, nei pressi di Cambrai, il 7 agosto: nonostante il relativo successo e il salvataggio dell'intera Armata dall'annientamento, anche Kilmaine fu accusato di tradimento e sostituito. Sotto il generale Jean Nicolas Houchard l'Armata sconfisse i coalizzati nella battaglia di Hondschoote in settembre, anche se il comandante fu nuovamente sostituito e successivamente giustiziato per non aver sfruttato la vittoria; il suo posto fu preso da Jean-Baptiste Jourdan che, nonostante la vittoria nella battaglia di Wattignies nell'ottobre 1793, fu accusato di non aver adeguatamente protetto la Francia e destituito dal comando. Su primu cumandante nominadu in su momentu de sa creatzione de s'Armada de su Nord aiat istadu Jean-*Baptiste *Donatien *de *Vimeur *de *Rochambeau, ma su suspetosu guvernu de sa Prima Repùblica frantzesa l'aiat acusadu chitzo de traitoria e s'ex cumandante fiat isfugidu solu pro casu a s'esecutzione. Tra su 1792 e su 1794 sa ghigliottina diat tènnere poi abetadu unos àteros cumandantes chi aiant fallidu s'issoro acumpridu, aparteniant in manera simple a sa nobilia o aiant dimostradu insufitziente zelu rivolutzionàriu. In suta de su cumandu de Charles François *Dumouriez, s'Armada de su Nord aiat contribuidu a isbentare s'invasione prussiana de sa Frantza in sa batalla de *Valmy su 20 cabudanni 1792, e aiat costituidu annotamala una manna ala de su contingente de tropas chi *Dumouriez matessi aiat impreadu in s'invasione de su Bèlgiu a disacatu de sos austrìacos e chi aiat batidu a sa vitòria in sa batalla de *Jemappes su 6 santandria 1792; su 18 martzu 1793 sos austrìacos nointames aiant derrotadu *Dumouriez in sa batalla de *Neerwinden e custos, arrischende sa ghigliottina, si fiant cunsignados a s'inimigu. Posca sas derrotas in sa batalla de *Raismes sa 8 maju e in sa batalla de *Famars su su 23 maju, in suta de sa ghia de su generale Charles *Édouard *Jennings *de *Kilmaine s'Armada s'aiat tumbadu cun s'esèrtzitu de sa coalitzione a su *Camp *de *César, in s'oru de *Cambrai, su 7 austu: nointames su relativu sutzèdidu e su sarvamentu de s'intrea Armada dae s'annichilida, fintzas *Kilmaine fiat istadu acusadu de traitoria e sostituidu. In suta de su generale Jean Nicolas *Houchard s'Armada aiat derrotadu sos alliados in sa batalla de *Hondschoote in cabudanni, fintzas si su cumandante fiat istadu in manera noa sostituidu e posca giustitziadu pro no àere isfrutadu sa vitòria; su suo postu aiat istadu pigadu dae Jean-*Baptiste *Jourdan chi, nointames sa vitòria in sa batalla de *Wattignies in su santugaine 1793, fiat istadu acusadu de non àere in manera adeguada amparadu sa Frantza e destituidu dae su cumandu.
Il 9 febbraio 1794 il comando dell'Armata del Nord passò nelle mani del generale Jean-Charles Pichegru, ma questi era assente quando, tra il 17 e il 18 maggio 1794, la sua armata colse un'importante vittoria nella battaglia di Tourcoing sotto la guida temporanea di Joseph Souham e Jean Victor Marie Moreau. L'ala destra dell'Armata combatté quindi sotto Jourdan nella vittoriosa battaglia di Fleurus il 26 giugno. Poco dopo la posizione degli alleati nelle Fiandre crollò con la conseguente perdita per l'Austria del Belgio e la caduta della Repubblica delle Sette Province Unite nell'inverno del 1794-1795; durante questo periodo, l'Armata fu impegnata in operazioni di rastrellamento e assedi per il consolidamento della dominazione francese nei Paesi Bassi. Il 25 ottobre 1797 l'Armata del Nord cessò ufficialmente di esistere mentre le sue truppe divennero un esercito di occupazione nella Repubblica Batava appena creata. Su 9 freàrgiu 1794 su cumandu de s'Armada de su Nord fiat colada in sas manos de su generale Jean-Charles *Pichegru, ma custos fiant ausentes cando, tra su 17 e su 18 maju 1794, sa sua armada aiat collidu un' importante vitòria in sa batalla de *Tourcoing in suta de sa ghia temporale de Joseph *Souham e Jean Victor Marie *Moreau. S'ala destra de s'Armada aiat cumbàtidu tando in suta de *Jourdan in sa vitoriosa batalla de *Fleurus su 26 de làmpadas. Pagu posca sa positzione de sos alleados in sas *Fiandre fiat crollada cun sa cunsighente pèrdida pro s'Àustria de su Bèlgiu e sa ruta de sa Repùblica de sas Sete Provìntzias Unidas in s'ierru de su 1794-1795; durante custu perìodu, s'Armada fiat istada impinnada in operatziones de rastrellamentu e assìtios pro su cunsolidamentu de sa dominatzione frantzesa in sos Paisos Bàscios. Su 25 santugaine 1797 s'Armada de su Nord aiat sessadu ufitzialmente de esìstere mentras sas tropas suas aiant devènnidu un'esèrtzitu de ocupatzione in sa Repùblica *Batava in pessu chi creada.
Altre unità omonime operarono durante la guerra d'indipendenza spagnola, i cento giorni e la guerra franco-prussiana. Unas àteras unidades omònimas aiant operadu durante sa gherra de indipendèntzia ispagnola, sas chentu dies e sa gherra franco-prussiana.
Contesto storico Cuntestu istòricu
I drammatici fatti della Rivoluzione del 1789 avevano provocato il crollo della monarchia assoluta in Francia e instaurato un rapporto di costante conflittualità tra i deputati delle assemblee elette e il re Luigi XVI. Il sovrano non era disposto a subire la progressiva esautorazione e fin dal 20 ottobre 1790 diede ai suoi emissari pieni poteri per concordare segretamente, con i monarchi degli altri regni europei dell'Ancien Régime, un intervento politico-militare a suo favore per ristabilire le prerogative reali. Inizialmente alcuni governanti europei, come Giuseppe II d'Asburgo-Lorena imperatore del Sacro Romano Impero, interpretarono la rivoluzione francese come un affare interno tra il re di Francia Luigi XVI e i suoi sudditi, e non come qualcosa in cui essi avrebbero dovuto interferire. Non appena però lo scontro cominciò a fondarsi su una retorica più spiccatamente antimonarchica e repubblicana, divenendo più stridente, le monarchie iniziarono a valutare lo sviluppo degli eventi con maggiore diffidenza e apprensione. Nonostante la rivoluzione avesse già assunto una connotazione sempre più radicale Leopoldo II d'Asburgo-Lorena, che era succeduto come imperatore a Giuseppe II nel febbraio del 1790, aveva ancora cercato di evitare la guerra ma, verso la fine dell'estate, egli, i maggiori esponenti della nobiltà francesi rifugiati in Austria e Federico Guglielmo II di Prussia, rilasciarono alla fine di agosto la Dichiarazione di Pillnitz, in cui affermavano la comunione di interessi tra i monarchi d'Europa e quelli di Luigi e della sua famiglia. La dichiarazione conteneva anche velate ma gravi minacce come conseguenza all'eventualità che fosse stata messa a rischio l'incolumità della famiglia reale francese. Sos drammàticos fatos de sa Rivolutzione de su 1789 aiant provocadu sa derrota de sa monarchia assoluta in Frantza e instauradu unu raportu de costante disamistade tra sos deputados de sas assembleas elègidas e su re Luigi XVI. Su soberanu non fiat dispostu a subire sa progressiva ispoderamentu e finas dae su 20 santugaine 1790 aiat dadu a sos suos emissàrios prenas balias pro cunsertare in manera segreta, cun sos monarcas de sos unos àteros regnos europeos de s'*Ancien *Régime, un'interventu polìticu-militare a praghere suo pro ristabilire sos mandos beros. In comintzu carchi guvernante europeu, comente a Giuseppe II de Asburgo-Lorena imperadore de su Sacru Romano Impero, aiant interpretadu sa rivolutzione frantzesa comente a un'afare internu tra su re de Frantza Luigi XVI e sos sùdditos suos, e non comente a carchi cosa in cale issos diant àere dèpidu interferire. No in pessu chi però s'iscontru aiat cumintzadu a si fundare in una retòrica prus in manera ispicada antimonàrchica e republicana, devennende prus tzichirriadore, sas monarchias aiant incumentzadu a valutare s'isvilupu de sos eventos cun majore difidèntzia e pensamentu. Nointames sa rivolutzione tenneret giai assuntu una connotatzione semper prus radicale Leopoldo II de Asburgo-Lorena, chi fiat sutzèdidu comente a imperadore a Giuseppe II in su freàrgiu de su 1790, teniat àncora chircadu de evitare sa gherra ma, cara a sa fine de s'istiu, issu, sos majores esponentes de sa nobilia frantzesas amparados in Àustria e Federico Guglielmo II de Prùssia, aiant emìtidu a sa fine de austu sa Declaratzione de *Pillnitz, in cale afirmaiant sa comunione de interessos tra sos monarcas de Europa e cussos de Luigi e de sa famìlia sua. Sa declaratzione cunteniat fintzas veladas ma graves minetzas comente a cunsighèntzia a s'eventualidade chi esseret istada posta a arriscu s'incolumidade de sa famìlia bera frantzesa.
Superata la crisi seguita alla fallita fuga di giugno e reintegrato nella sua sovranità, Luigi XVI riprese con rinnovato vigore le sue manovre per spingere le potenze continentali a intervenire in suo favore e mettere in esecuzione le minacce di Pillnitz; il 3 dicembre scrisse quindi una lettera personale a Federico Guglielmo di Prussia, richiedendo il suo aiuto, suggerendo la convocazione di un congresso delle potenze per decidere l'intervento e promettendo un indennizzo in denaro per le spese di guerra. In realtà il re francese giocava su due fronti continuando su quello interno a presentarsi, sostenuto dai foglianti, come difensore della rivoluzione e della costituzione. Il suo intento era semplice: scatenare una guerra il cui esito, qualunque fosse stato, si sarebbe comunque risolto a suo vantaggio; se la Francia avesse vinto egli avrebbe acquisito il prestigio di un condottiero vittorioso, se fosse stata sconfitta le potenze europee avrebbero spazzato via le forze rivoluzionarie restaurando la sua precedente posizione di monarca assoluto. Per difendere la Francia, il 14 dicembre 1791 un decreto da parte del re istituì tre eserciti che costituirono il nerbo iniziale della Armée révolutionnaire française: l'Armata del Centro (Armée du Centre), l'Armata del Nord (Armée du Nord), e l'Armata del Reno (Armée du Rhin). Superada sa crisi sighida a sa fallida fua de làmpadas e torradu a integrare in sa soberania sua, Luigi XVI aiat torradu a comintzare cun rinnovadu vigore sas manovras suas pro ispìnghere sas potèntzias continentales a intervènnere in praghere suo e pònnere in esecutzione sas minetzas de *Pillnitz; su 3 nadale aiat iscritu tando una lìtera personale a Federico Guglielmo de Prùssia, recherende s'agiudu suo, sugerende sa cunvoca de unu cungressu de sas potèntzias pro detzìdere s'interventu e promitende un'indennizu in dinari pro sos gastos de gherra. In realidade su re frantzesu giogaiat subra duas frontes sighende subra cuddu internu a si presentare, sustentadu dae sos *foglianti, comente a difensore de sa rivolutzione e de sa costitutzione. S'intentu era suo simpre: iscadenare una gherra su cale esigidu, calesi siat esseret istadu, si diat èssere comente si siat risòlvidu a vantàgiu suo; si la Frantza aeret bintu issu diat àere achiridu su prestìgiu de unu *condottiero vitoriosu, si esseret istada derrotada sas potèntzias europeas diant àere mundadu bia sas fortzas rivolutzionàrias restaurende sa pretzedente positzione sua de monarca assolutu. Pro amparare sa Frantza, su 14 nadale 1791 unu decretu a banda de su re aiat istituidu tres esèrtzitos chi aiant costituidu su *nerbo initziale de s'*Armée *révolutionnaire *française: s'Armada de su Tzentru (*Armée *du *Centre), s'Armada de su Nord (*Armée *du Nord), e s'Armada de su *Reno (*Armée *du *Rhin).
Battaglia di Okinawa
https://it.wikipedia.org/wiki/Battaglia_di_Okinawa
Battaglia de *Okinawa
La battaglia di Okinawa (沖縄戦 Okinawa-sen, nome in codice operazione Iceberg) si svolse sull'omonima isola nipponica tra l'aprile e il giugno 1945, nell'ambito della più ampia campagna delle Isole Vulcano e Ryukyu durante la seconda guerra mondiale. Si tratta della più grande operazione anfibia eseguita sul fronte del Pacifico dagli Alleati nel corso del conflitto. Sa batalla de *Okinawa (沖縄戦 *Okinawa-*sen, nùmene in còdighe operatzione *Iceberg) s'aiat acumpridu in s'omònima ìsula giaponesa tra s'abrile e su làmpadas 1945, in su bramadu de sa prus ampra campagna de sas Ìsulas Vulcanu e *Ryukyu durante sa segunda gherra mundiale. Si tràida de sa prus manna operatzione *anfibia esecutada in sos cherbeddos de su Pacifico de sos Alleados in su cùrridu de sa cuntierra.
La battaglia fu una delle più sanguinose e feroci di tutta la campagna in Estremo Oriente: la 10ª Armata statunitense del generale Simon Bolivar Buckner Jr. fu duramente impegnata dalla resistenza opposta dalla 32ª Armata giapponese del tenente generale Mitsuru Ushijima, che nel corso del 1944 aveva organizzato un intricato complesso difensivo in grotte fortificate il cui fulcro era rappresentato dal castello di Shuri. Le divisioni statunitensi furono impegnate dal 1º aprile al 22 giugno per stanare i difensori, espugnare a costo di grandi sacrifici Shuri ed inseguire i superstiti soldati imperiali nell'estremo lembo meridionale di Okinawa, dove per la maggior parte essi preferirono il suicidio alla resa. La campagna si concluse dunque con la quasi completa distruzione della guarnigione nipponica e gravi perdite tra le fila statunitensi (pari a circa il 30% degli effettivi); inoltre, per la prima volta sul fronte del Pacifico, si assistette al coinvolgimento diretto della popolazione civile, che fu pesantemente coinvolta nelle operazioni belliche. Si stima che ci furono circa 150 000 vittime tra gli abitanti di Okinawa, tra cui migliaia di cittadini che si suicidarono pur di non cadere in mano dei soldati statunitensi, dipinti come demoni dalla propaganda giapponese. La dimensione delle perdite e delle distruzioni è da ascriversi all'uso massiccio che entrambi gli schieramenti fecero dell'artiglieria, motivo per cui, nel dopoguerra, fu utilizzato il soprannome Tifone d'acciaio, in inglese Typhoon of Steel e tetsu no ame (鉄の雨, "pioggia d'acciaio") o tetsu no bōfū (鉄の暴風, "impetuoso vento d'acciaio") in giapponese, per descrivere la battaglia. Sa batalla aiat istadu una de sas prus sambenosas e ferotzes de totu sa campagna in Estremu Oriente: sa 10ª Armada istadunidensa de su generale Simon *Bolivar *Buckner Jr. aiat istadu in manera tosta impinnada dae sa resistèntzia oposta dae sa 32ª Armada giaponesa de su tenente generale *Mitsuru *Ushijima, chi in su cùrridu de su 1944 aiat organizadu un'imbojadu complessu difensìvu in grutas fortificadas su cale pernu fiat rapresentadu dae su casteddu de *Shuri. Sas partziduras istadunidensas aiant istadu impinnadas dae su 1º abrile a su 22 làmpadas pro istanare sos difensores, conchistare a costu de mannos sacrifìtzios *Shuri e *inseguire sos supèrstites sordados imperiales in s'estremu chìrriu meridionale de *Okinawa, ue pro sa majore ala issos aiant prefertu su suitzìdiu a sa resa. Sa campagna s'aiat concruidu duncas cun sa belle completa destruidura de sa guarnisone giaponesa e graves pèrderes tra sas fila istadunidensas (parinales a belle su 30% de sos efetivos); annotamala, sa prima borta in sos cherbeddos de su Pacifico, s'aiat assistidu a su istrisinamentu dirìgidu de sa populatzione tzivile, chi aiat istadu in manera grae interessada in sas operatziones bèllicas. S'istima chi bi sunt àpidu belle 150 000 vìtimas tra sos abitantes de *Okinawa, tra cale mizas de tzitadinos chi si sunt mortos pro non rùere in manu de sos sordados istadunidensos, pintados comente a dimònios de sa propaganda giaponesa. Sa dimensione de sas pèrdidas e de sas destruiduras est de *ascriversi a s'impreu massitzu chi ambos ischieramentos aiant fatu de s'artillieria, motivu pro cale, in su pustisgherra, aiat istadu impreadu su nomìngiu *Tifone de atzàrgiu, in inglesu *Typhoon *of *Steel e *tetsu no *ame (鉄の雨, "abba de atzàrgiu") o *tetsu non *bōfū (鉄の暴風, " furianu bentu de atzàrgiu") in giaponesu, pro descrìere sa batalla.
L'eccezionale violenza delle operazioni su Okinawa fece propendere gli alti comandi statunitensi verso una soluzione alternativa alla programmata invasione anfibia del Giappone, ovvero l'utilizzo della nuova bomba atomica su importanti centri abitati situati nel territorio metropolitano del Giappone. In seguito alla distruzione di Hiroshima e Nagasaki ed agli effetti debilitanti del blocco navale del paese, il 15 agosto il governo imperiale si arrese agli Alleati S'etzetzionale violèntzia de sas operatziones subra *Okinawa aiat fatu *propendere sos artos cumandas istadunidensos cara a una solutzione alternativa a sa programmada invasione *anfibia de su Giapone, overas s'usu de sa noa bomba atòmica subra importantes tzentros abitados situados in su territòriu metropolitanu de su Giapone. De sighida a sa destruidura de *Hiroshima e *Nagasaki e a sos efetos indebilitadore de su blocu navale de su paisu, su 15 austu su guvernu imperiale s'est arresu a sos Alleados
Contesto strategico Cuntestu istratègicu
Durante la conferenza del Cairo del dicembre 1943 il presidente Franklin Delano Roosevelt e il primo ministro Winston Churchill avevano delineato i piani di prosecuzione della guerra nell'Oceano Pacifico, che avevano confermato la strategia della doppia linea d'avanzata: una attraverso il Pacifico centrale e una attraverso il Pacifico sud-occidentale, le quali avrebbero dovuto convergere nelle Filippine e portare alla creazione di basi avanzate per attaccare l'isola di Formosa, Luzon e le coste della Cina entro la primavera del 1945. Alle forze dell'ammiraglio Chester Nimitz, comandante in capo statunitense del Pacifico (Commander-in-Chief Pacific Ocean Areas - CINCPOA) e della United States Pacific Fleet, fu affidata la prima direttrice, mentre la seconda era di competenza del generale Douglas MacArthur che guidò una serie di attacchi lungo le coste settentrionali della Nuova Guinea. Nel corso di queste operazioni la flotta del Pacifico condusse decine di sbarchi e distaccò un gruppo via via più nutrito a supporto del generale MacArthur; una forte componente aeronavale ebbe invece il compito di contrastare le possibili controffensive della marina imperiale. La rapidità dei successi nel 1944 spinse gli Alleati a rivedere i piani concordati al Cairo e Formosa divenne l'obiettivo principale. Di conseguenza, nel mese di marzo, i capi di stato maggiore riuniti (Joint Chiefs of Staff - JCS) incaricarono Nimitz di preparare i piani per l'operazione Causeway: un attacco anfibio contro Formosa stabilito per i primi giorni del 1945. Allo stesso tempo MacArthur ebbe ordine di progettare l'attacco e la conquista preliminare di Luzon. Nimitz affidò il comando di Causeway all'ammiraglio Raymond Spruance, comandante della Quinta Flotta e della sua esperta componente aeronavale, la Task force 58; Spruance a sua volta ebbe un comandante subordinato, il viceammiraglio Richmond Turner, capace ufficiale che aveva comandato l'apparato anfibio della Flotta del Pacifico sin dagli sbarchi a Guadalcanal. Del comando delle forze terrestri, riunite nell'appena costituita 10ª Armata, fu investito il tenente generale Simon Bolivar Buckner Jr., fino ad allora comandante generale in Alaska e protagonista della riconquista delle isole Aleutine. Durante sa cunferèntzia de su *Cairo de su nadale 1943 su presidente Franklin *Delano *Roosevelt e su primu ministro *Winston *Churchill aiant *delineato sos pranos de *prosecuzione de sa gherra in s'Oceano Pacifico, chi aiant cunfirmadu s'istrategia de sa dòpia lìnia de sobrada: una pro mèdiu de su Paghiosu tzentrale e una pro mèdiu de su Pacifico sud-otzidentale, sas cales diant àere dèpidu *convergere in sas Filipinas e batire a sa creatzione de bases sobradas pro atacare s'ìsula de Formosa, *Luzon e sas costas de sa Tzina intro su beranu de su 1945. A sas fortzas de s'ammiràlliu *Chester *Nimitz, cumandante in capu istadunidensu de su Pacifico (*Commander-in-*Chief *Pacific *Ocean *Areas - *CINCPOA) e de s'*United *States *Pacific *Fleet, aiat istadu afidada s'in antis diretora, mentras sa segunda era de cumpetèntzia de su generale Douglas *MacArthur chi aiat ghiadu una sèrie de atacos a largu de sas costas setentrionales de sa Noa Guinea. In su cùrridu de custas operatziones sa flota de su Pacifico aiat conduidu deghinas de isbarcos e aiat iscrobadu unu grupu bia bia prus nutridu a sustennu de su generale *MacArthur; una forte cumponente aeronavale aiat tentu imbetzes su còmpitu de controire sas possìbiles controfensivas de sa marina imperiale. Sa lestresa de sas resessidas in su 1944 aiat ispintu sos Alleados a torrar a bìere sos pranos cuncordados a su *Cairo e Formosa aiat devènnidu sa giustu printzipale. De cunsighèntzia, in su mese de martzu, sos capos de istadu majore riunidos (*Joint *Chiefs *of Staff - *JCS) aiant incarrigadu *Nimitz de ammaniare sos pranos pro s'operatzione *Causeway: un'atacu *anfibio contra Formosa istabilidu pro sos primos dies de su 1945. In su matessi tempus *MacArthur aiat tentu òrdine de progetare s'atacu e sa conchista preliminare de *Luzon. *Nimitz aiat afidadu su cumandu de *Causeway a s'ammiràlliu Raymond *Spruance, cumandante de sa De chimbe Flotas e de s'esperta cumponente sua *aeronavale, sa *Task *force 58; *Spruance issu matessi aiat tentu unu cumandante subordinadu, su vitzeammiràlliu *Richmond *Turner, capatzu ufitziale chi aiat cumandadu s'aparatu *anfibio de sa Flota de su Pacifico *sin de sos isbarcos a *Guadalcanal. De su cumandu de sas fortzas terrestres, riunidas in s'in pessu chi costituida 10ª Armada, aiat istadu investidu su tenente generale Simon *Bolivar *Buckner Jr., finas a tando cumandante generale in Alaska e protagonista de sa reconchista de sas ìsulas *Aleutine.
Nonostante lo stato di avanzata completezza dei piani per Causeway, alcuni ufficiali superiori espressero ben presto i loro dubbi a riguardo; il 23 agosto 1944 Nimitz rese comunque pubblico il rapporto Causeway: dopo Formosa sarebbero state contemporaneamente investite le isole Ryūkyū e le Bonin (o in alternativa le Ryūkyū e le coste cinesi) come preludio allo sbarco su suolo giapponese. Non tutti i comandanti erano però d'accordo sulla necessità di occupare Formosa; il generale Buckner si oppose fermamente per le difficoltà che le forze americane avrebbero affrontato nel rifornimento di truppe e mezzi e, d'accordo con il comandante dell'aviazione nel Pacifico generale Millard Harmon, chiese l'annullamento dell'operazione proponendo anzi di procedere senza indugio all'attacco degli arcipelaghi delle Bonin e delle Ryūkyū. Anche l'ammiraglio Ernest King, capo di stato maggiore e delle operazioni della United States Navy, si disse dubbioso e sostenne che l'avanzata verso il Giappone avrebbe dovuto seguire la direttrice Luzon-Iwo Jima-Ryūkyū. Dato che lo scopo principale dell'avanzata in queste ultime isole era quello di impadronirsi delle basi aeree più grandi per i bombardamenti preparatori sul Giappone e per istituire un «corridoio aereo» fra l'arcipelago nipponico e gli aeroporti nemici a Formosa e Luzon, fu concordato di occupare prima di tutto una base sussidiaria su un'isola intermedia, di facile conquista, allo scopo di fornire un punto d'appoggio ai quadrimotori Boeing B-29 Superfortress. La scelta cadde su Iwo Jima nelle Bonin, che già disponeva di due aerodromi. Il JCS approvò tale impostazione e affidò a MacArthur l'invasione di Luzon, prevista per il 20 dicembre 1944. L'ammiraglio Nimitz fu invece autorizzato a sbarcare su Iwo Jima esattamente un mese più tardi, sebbene per successive difficoltà tecnico-logistiche l'assalto poté avere inizio solo il 19 febbraio. Una volta occupata l'isola sarebbe scattata l'operazione «Iceberg», lo sbarco sull'isola di Okinawa, che avrebbe potuto beneficiare delle ingenti forze aeronavali libere da altri impegni. A questo punto, perciò, il JCS considerò Formosa un obiettivo strategico successivo e l'operazione Causeway fu annullata: i quadri di comando, la struttura e le truppe già radunate furono invece riutilizzati. Nointames s'istadu de sobrada cumpletesa de sos pranos pro *Causeway, carchi ufitziale superiore aiant espressadu bene chitzo sos duritos issoro a riguardu; su 23 austu 1944 *Nimitz aiat torradu comente si siat pùblicu su raportu *Causeway: posca Formosa diant èssere istadas in manera contemporànea investidas sas ìsulas *Ryūkyū e sas *Bonin (o in alternativa sas *Ryūkyū e sas costas tzinesas) comente a prelùdiu a s'isbarcu subra terra giaponesa. Non totus sos cumandantes fiant però de acòrdiu in sa netzessidade de ocupare Formosa; su generale *Buckner s'aiat opostu in manera firma pro sas dificultades chi sas fortzas americanas diant àere afrontadu in su rifornimentu de tropas e mesos e, de acòrdiu cun su cumandante de s'aviatzione in su Paghiosu generale *Millard *Harmon, aiat pedidu s'annullamentu de s'operatzione proponende antis de protzèdere sena istentu a s'atacu de sos arcipelagos de sas *Bonin e de sas *Ryūkyū. Fintzas s'ammiràlliu Ernest *King, capu de istadu majore e de sas operatziones de s'*United *States *Navy, s'aiat naradu dubiosu e aiat sustentadu chi sa sobrada cara a su Giapone diat àere dèpidu sighire sa diretora *Luzon-*Iwo *Jima-*Ryūkyū. Sende chi sa mira printzipale de su sobrada in custas ùrtimas ìsulas fiat cuddu de si apoderare de sas bases aèreas prus mannas pro sos bombardamentos preparadores in su Giapone e pro istituire unu «passaditzu aèreu» intre s'arcipelagu *nipponico e sos aeroportos inimigos a Formosa e *Luzon, aiat istadu cunsertadu de ocupare in antis de totu una base sussidiària in un' ìsula intermèdia, de fàtzile conchista, a sa mira de frunire unu puntu de apògiu a sos *quadrimotori *Boeing *B-29 *Superfortress. Sa seberada aiat rùidu subra *Iwo *Jima in sas *Bonin, chi giai disponiat de duas *aerodromi. Su *JCS aiat aprovadu tale inditu e aiat afidadu a *MacArthur s'invasione de *Luzon, prevìdida pro su 20 nadale 1944. S'ammiràlliu *Nimitz aiat istadu imbetzes autorizadu a isbarcare subra *Iwo *Jima in manera cabale unu mese prus tardu, cando chi pro imbenientes dificultades tècnicu-logìsticas s'assaltu aiat pòdidu tènnere cumintzu solu su 19 freàrgiu. Una bia ocupada s'ìsula diat èssere iscatada s'operatzione «*Iceberg», s'isbarcu in s'ìsula de *Okinawa, chi diat àere pòdidu benefitziare de sas medas fortzas *aeronavali lìberas de unos àteros impignos. A custu puntu, pro custu, su *JCS aiat cunsideradu Formosa unu giustu istratègicu imbeniente e s'operatzione *Causeway aiat istadu annullada: sos cuadros de cumandu, s'istrutura e sas tropas giai reunidas aiant istadu imbetzes torrados a impreare.